hystoblog

Home » Westergeest » Weardebuorsterwei

Categorie archief: Weardebuorsterwei

loopgraven bij Westergeest

Waren de loopgraven van de Tweede Wereldoorlog bij It Ljeppershiem bij de sluis van het land van Jan van Assen ?


Klaasje Vries, Eelkje Reinders, Adela en Maaike Vries, spelend in één van de loopgraven of schuttersputten [collectie Foestrumer Archief]

Klaasje Vries, Eelkje Reinders, Adela en Maaike Vries, spelend in één van de loopgraven of schuttersputten [collectie Foestrumer Archief]

Een vraag die ik via Messenger kreeg toegezonden. Over de loopgraven in Westergeest. Tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Het beeld dat er bij loopgraven ontstaat is vaak het beeld uit de Eerste Wereldoorlog. Toen de Duitse troepen zich ingroeven tegenover ingegraven troepen van de geallieerden.

De loopgraven bij Westergeest zijn van een andere orde geweest. Het waren eigenlijk grote schuttersputten – gegraven gaten waar een militair in ligt om vanuit te schieten. Langs de weg. Niet alleen werden die bij Westergeest gegraven, maar op veel meer plaatsen maakte de Duitse bezetter daar gebruik van.

foto google earth

foto google earth

Westergeastmers als Willem Reinders, Bauke Hamstra en Minkes Sloot moesten onder het toeziend oog van twee Duitse soldaten de gaten graven. Moesten, want ze werden gedwongen. Vanaf de flauwe bocht in de Weardebuorsterwei vlak na de ingang naar het gemaaltje, tot de hoek naar Keatlingwier in de linkerberm. Er werden meerdere gaten gegraven van waaruit de Duitsers [als het nodig was] het langskomende verkeer onder schot kon houden.

De Duitse soldaten moesten op de dagen dat er gegraven werd, van warm eten worden voorzien. Voor de familie Merkus was dat spannend omdat de thuis wonende jongens Jan en Gratis ‘de gevaarlijke leeftijd’ hadden. Zij konden meegenomen worden voor dwangarbeid in Duitsland.

Later werden Klaasje Vries, Eelkje Reinders, Adela en Maaike Vries op bijgaande foto gezet. Spelend in één van de loopgraven of schuttersputten. Eelkje weet zich nog te herinneren dat haar ouders op spelen met de kinderen van Vries aandrongen.

Met haar scherpe geheugen herinnert Eelkje Sipkema – Reinders zich ook nog steeds de keer dat ze met de Duitsers boerenkool kreeg te eten. En dat één van de soldaten begon te huilen. Deze soldaat moest de dag daarop naar het front.

Hij kreeg geen mogelijkheid om zijn familie nog te ontmoeten …

Heb jij foto’s of aanvullingen in tekst bij deze post? Reageer dan en help mee om onze dorpsgeschiedenis completer te maken.

Bronnen: